Terwijl het vliegtuig langzaam boven Bonaire vliegt begint mijn buurvrouw die de hele reis niks tegen mij heeft gezegd tegen mij te praten. Ze zegt “Wauw wat is Bonaire veranderd zeg”. Ze kon al vanaf de lucht zien hoe druk en volgebouwd en druk Bonaire was. Het enige wat ik dacht was “OMG in wat voor dorp ga ik wonen, wat weinig huizen, waar is het verkeer, wat een stilte”. Haar eerste confrontatie met de verandering was terwijl ons KLM toestel aan het landen was.
Hordes Hollanders stonden bij de douane, nieuwkomers en vakantiegangers. Mijn huisbaas kwam me halen en bracht mij naar het appartement. Hij vroeg of ik nog boodschappen moest halen. Hij kon mij afzetten bij een toko. Na het boodschappen doen liep ik terug naar huis. Ik heb het richtingsgevoel van een stoeptegel, ik weet wat boven en onder is en daar houdt het mee op. Je raadt het al ik was verdwaald. Onderweg kwam ik een oude Bonairiaanse vrouw tegen waarnaar ik de weg vroeg.
“Yufrouw, foi dia e Makambanan a bini akinan tuma nos luga, mi mes no sa na unda pariba ni pabou ta. Tur kos a kambia”. Ze keek me met een bezorgd gezicht aan. Ze kon mij niet uitleggen hoe ik naar mijn huis moest lopen.
Verandering is goed toch? Of toch niet?
Inmiddels precies 3 jaar verder na mijn landing op Bonaire. Er is zoveel aan de hand zowel positief als negatief. Ondanks dat ik weinig met politiek te maken wil hebben ontgaat het mij niet. Voor 10-10-10 was alles anders wordt er steeds gezegd. 10-10-10 is het duivelsgetal geworden volgens velen. Ik woonde niet op het eiland voor 10-10-10 en weet dus niet of alles beter was. Na hevige protesten die meer dan een half jaar geduurd heeft is er een Referendum gekomen. Merendeel van Bonaire heeft NEE tegen huidige staatkundige verhouding gestemd. Wat nu? Wat gaat er veranderen? Wordt er geluisterd naar het volk van Bonaire? Inmiddels zijn er weer diverse protesten de revue gepasseerd de afgelopen maanden, omdat men het gevoel heeft niet gehoord te worden.
Ik ben ook trots als ik op Bonaire ben. Ik vind die zoutvlaktes fantastisch, maar ook de cactussen, de rotsformaties en, als het droog is, de rode zandwegen. Ik geniet van de mensen, de cultuur en het eten, maar ik schaam me als Nederlander ook kapot als ik op Bonaire ben. Ik schaam me als ik de witte schimmel om het eiland zie: al die rijke Nederlanders die daar de kust hebben opgekocht, zich als kolonialen gedragen en helemaal niks met de mensen en met de cultuur hebben. Er zitten heel veel Nederlanders. Bonaire vernederlandst, maar dat is niet mijn Nederland, zeg ik erbij. Het zijn niet de beste Nederlanders die op Bonaire wonen, laat ik het zo maar zeggen. Ik hoor mijn buurman zuchten.
Quote van Dhr. Raak (SP) uit het Evaluatierapport uitwerking nieuwe staatkundige structuur Bonaire, Sint Eustatius en Saba
Wachtend op mijn eten bij een snèk hoor ik een van de mannen die met elkaar over de situatie van Bonaire aan het praten zijn zeggen “Yu di korsounan si lo no a tuma e kosnan ku e makambanan aki ta hasi ku nos” en toen hadden deze mannen mijn volledige aandacht en ik mengde me in hun gesprek. Ik vroeg aan desbetreffende meneer, wat bedoelt u precies. “Yùfrou” zegt hij, “yu di Korsou lo a kima e luga aki masha dia”. REVOLTE!!!. Ik vroeg aan de meneer “bent u niet bang voor iets dergelijks op Bonaire”. Hij begon te lachen en zei tegen mij, “meisje je weet niet wat angst is”. Angst is zien hoe je cultuur, je rust, je leven alles zonder schaamte van je afgepakt wordt, veranderingen worden door je strot geduwd en je hebt niets te zeggen. Je taal is ondergeschikt alles aan je bestaan is ondergeschikt. Gelijke rechten hebben we niet. We worden steeds armer en zij…….. worden rijker.
Ik stapte na dit gesprek met een raar gevoel in mijn auto. Revolutie op Bonaire? Ga ik dat ooit meemaken? Het is 2016 overal waar wit en zwart wonen is er sprake van ongelijkheid en racisme. Vaak gaat dit over de houding en handelingswijze van de witte medemens. Hoe is dit nog mogelijk? Hoe kan dit opgelost worden? Weet jij het antwoord?