Ki dia e asuntunan aki ta stòp

Begin dit jaar was er veel ophef over de haardracht van Belkis Osepa (journaliste). Het kapsel van Belkis viel niet binnen de comfortzone van bepaalde mensen. Belkis had voor de verandering Bantu knots op haar hoofd. Een kapsel dat bij veel donkere vrouwen over de hele wereld populair is. Het kapsel was voor sommige mensen zo aanstootgevend dat mensen zelfs het lef hebben gehad om haar werkgever te bellen en te klagen.  Dit verhaal heeft diverse media kanalen gehaald. E kos aki egt a kansa mi. Ami no por ku hende mente chikitu ku semper tin ku kritiká tur kos ku no ta kai den nan comfortzone.

Rihana ku Bantu Knots. Picture by Getty images

 

Tot mijn grote verbazing las ik deze week weer een verhaal op social media van een jongeman die zijn locs moet afknippen om in aanmerkingen te komen voor een vast contract. “WTF” dacht ik. Dus deze jongeman heeft 2 jaar lang voor het bedrijf gewerkt getoond dat hij een goede werker is, maar voor een vast contract staan zijn locs hem in de weg. Pure machtsmisbruik! Wat ik het ergste vind is dat mensen dit soort zaken goed praten met een “ja maar”. Niks te “ja maar”! Dit is discriminatie. Het woord discriminatie blijft  een vies woord. Je mag je vooral niet gediscrimineerd voelen of iets benoemen als discriminatie.

Picture by Basha bou

Terwijl ik de diverse reacties las op Facebook van mensen was ik blij dat er toch ook mensen bij zaten met goed verstand die hem niet adviseren om zijn locs af te knippen, maar hem adviseren om een advocaat in te schakelen. Ik snap echt dat zo’n jongeman het moeilijk vindt om zijn baan te verliezen en misschien wel kiest om zijn locs af te knippen, omdat hij nou eenmaal twee jaar bij dat bedrijf werkt en het is misschien nog wel moeilijker om elders een baan te vinden. Hij moet een stuk van zijn identiteit af knippen om binnen de narrow mind van anderen te passen.

Dit hokjes denken is de yu di tera aangeleerd! Aangeleerde dommigheid. Vanaf de basisschool wordt er al bepaald welk haardracht wel toegestaan is. Op veel scholen zijn locs niet toegestaan en jongens met lang haar moeten hun haar knippen.  Docenten die in Nederland gestudeerd hebben en die terug willen komen, maar een gouden tand, tatoeages of locs hebben dienen deze te verwijderen als ze op bepaalde scholen willen werken. We blijven maar roepen dat er een braindrain op Curaçao is, maar ondertussen worden gekwalificeerde mensen met goede diploma’s om bepaalde uiterlijkheden afgewezen voor banen.

We hebben niks geleerd besef ik me elke keer weer. Meester en slaaf.  Je identiteit mag er niet meer uitgeslagen worden met een zweep men kiest andere methodes om de identiteit van mensen te ontnemen. Mensen accepteren het en sluiten de ogen. We blijven “Ja maar”  zeggen. Maar goed wat kunnen we “verwachten van mensen die hun kinderen opvoeden met het idee dat zwarte Piet oke is”, “bin kas ku un partner koló kla pa drecha famia”, “si un artista favorito ta den un partido polítiko tin ku vota riba e partido ei” en ga zo maar door.

 

When slaves were captured, their hair was cut off, in order to begin the process of eradicating their sense of culture and identity.

Ora e gainan ku bosnan ta ninga na skol óf trabou djis pasobra nan tin locs tira atrako, mata hende tur hende ta puntra “Korsou na unda nos ta bai” e ora ei si tur hende ke resa pidi Dios pa yuda nos pueblo. Het is dan te laat.

YDK positivo, Please stand up!

Mi a sintonisá  Kabe’i Boto  pa mira e lastu parti di un entrevista ku un dama yamá Liesje Obispu ta duna. Mi a sali tendé su deskripshon di kon e la wòrdu habuzá dor di su tio na mucha. I tambe ku ela wordu violá ku su 12 anja.

Mi a haña rèspèt mes ora pa e dama aki. Paso mester di kurashi pa komparti bo bèrdat i momentunan horibel asina akí den bo bida na televishon. Mas ahinda den nos kultura di miedu kaminda tur kos ta un tabú.

Sigiente dia mi a tuma tempu pa wak hinter e entrevista. Naturalmente tabata kuestion di tempu pa e hende drechi nan subi riba kabai di moralidat i kuminsa kritiká.

“Tin asina tantu YDK positivo ku por wòrdu butá den spotlight.”

“Mester kuminsa alsa norma y balornan bèk. Paso ban serio e kos akí no ta normal. “

“Niun tata lo no ke pa nan yu bai traha komo muhé di bida of strip. Paso ki bo ta hañabu despues ku ne? Malesa?”

Den su manera i pará firme den su bèrdat (sea ku bo ta di akuerdo ku n’é of nò) el a ser REAL.

Pa mi e problema no ta si loke e dama aki a disidí di skohe komo profeshon ta bon of malu. Sea ku nos ta di akuerdo òf nò, strepmentu i prosititushon ta un fishi meskos ku karpinté òf abogado.

Anto ta netamente e hipokresia aki ta ègt kansa mi chep. Tin un sierto gremio ku ta sinti nan mes superior na tur otro. Nan ta esnan ekonómikamente privilegiá, nansé den kuna di oro of a lubidá di e kuna di koper ku nan antepasadonan a bin for di dje. Nan ta midi moralidat for di nan mundu di un famia lantá ku mama i tata, frishidèr semper yená ku kompras di Appie òf Vreugdenhill. Òf nan ta huzga a base di nan religion pero pena la bida ora pastornan di nan misa wòrdu gará con la mano en la mansa. Silensio ta reina, pastornan ta disparsé for di mapa of nos ta haña versíkulonan di beibel ta skèiru pa loko pa asina diskulpá lo indiskulpabel.

Den 1 Kabe’i Boto  Liesje Obispo a toka tema di;

1. Insesto
2.  Habuzu seksual
3. Frakaso di instansianan
4. Prostitushon
5. Kontròl propio di bo seksualidat i kurpa.
6. Traumaverwerking

Pa esnan ku no sa, buska “traumaseksualitiet’ riba google.

Es mas, el a asta trese konsientisashon di e echo ku Afrika ta un kontinente yen di rikesa, kontrali na e imahen ku media ta duna nos.

Lo ta bon si nos pone atenshon na e puntonan aki riba un nivel nashonal pasó ta temanan importante ku mester wòrdu toká.

Kuantu mucha muhé yòn nos ta duna nòmber enbes di wak kiko ta kausa di nan kompartashon? Òf kuantu hòmber ku den boka di pueblo nos ta bisa “no por mira un saya”  por resulta di ta adikto seksual? Hopi biaha nan tabatin eksperensianan di habuzu seksual na chikitu i esaki por manifestá su mes di diferente manera.

YDK positivo, ta basta ku tabú!

Danitzah Jacobs

Brùg kolonial

Apresiabel persona/organisashon responsabel pa e brùg nobo,

Na promé lugá, danki pa a tuma e inisiativa di pone un brùg ku ta fasilitá bida di nos pueblo na pia. No ta tur hende ta den poseshon di un òuto i e pida kaminda ku nan ta skapa di kana, danki na e brùg nobo aki, mi tin sigur, ta nifika hopi. Prinsipalmente ora solo ta kima riba nos dushi isla.

Mi a ekspresa mi gratitut i atmirashon pa e inisiativa, pero tambe tin algu ku mi no ta di akuerdo ku ne. I mi ta bai ekspresa mi desakuerdo na nòmber di mi pueblo ku sí a emansipá mentalmente. Anto si mi ta papia di emansipashon, mi ta papiando di unu for di sklabitut i kolonialismo mental.

Ya kaba mi por tende hopi bisa ku desgustu ku “nada ku bo hasi no ta bon nunka”. NO! Atrobe: e inisiativa di e brùg ta unu admirabel! Loke si mi no ta di akuerdo ku n’é ta e nòmber skohí pa e brùg nobo aki.

Tur nos brùgnan na Kòrsou ta karga nòmber di muhénan den e kas Royal Hulandes, pues mi ta imaginami ku ta esaki ta e motibu ku a yama e brùg nobo aki Prinsès Amalia. Sinembargo, e otro brùgnan a wòrdu trahá den un époka kaminda nos tabata praktikamente un kolonia hulandes ainda. Mi a kere ku nos pueblo ta emansipando.

Ta pornada nos a logra 10-10-’10? Nos no a bira independiente den reino? Parse manera nos a bira independiente pero solamente riba papel. Ki dia nos ta mira balor i potensial di nos yunan di tera?

Dikon no a kibra ku e kustumber kolonialista aki? Dikon no a duna honor na nos mes hendenan ku ta trahando di un manera positivo pa nos isla?  Dikon no a duna honor na baluartenan di nos mes tera? Esaki lo a asta traha komo un enkurashamentu pa nos pueblo i prinsipalmente pa nos hubentut pa kuminsa i kontinua ku aktonan positivo den komunidat.

Mi por duna hopi ehèmpel di nòmbernan ku por a duna e brùg, pero lo mi no kaba i lo mi no ke lubida niun yu di tera ku meresé.

E situashon aki ta prekupami. Si mi mira unda e estatua di Tula, nos gran heroe, ta pará, i awor brùgnan ku ta keda honra un kas royal ku ni sikiera por duna nos e respèt i rekonosementu ku nos meresé, mi ta puntra mi mes si nos ta konsiente di e importansia di edukashon historiko.

Ni reina Beatrix ni rei Willem Alexander no a haña ta nesesario pa kambia e karosa di oro ku dibuho di katibu riba dje ku nan ta kore aden. Esei ta pasó nan ta orguyoso di nos pasado kolonial. Al final nan meresé nos pordon paso e pordon ei ta pa nos mes por progresá. Pero nan no meresé nos honor.

bron: http://www.historiek.net

Prinsès Amalia no konose nos kultura ni nos hendenan. E no sa kiko Kòrsou i su pueblo ta kome ni bebe.

Mi sa ku probablemente esnan konserní lo no lesa e karta habrí aki. Pero tòg mi ta skibi’é. Tambe mi sa ku un simpel studiante patriotiko lo no por kambia nòmber di un brùg ku a keda inougurá kaba. Pero di mi kurason mi ta spera ku nos wowo lo habri i ku nos lo mira e importansia di balorá nos mes pueblo. Nos ta un isla chikí, pero yen yen di potensial. Duna honor na esei.

Atentamente,

Nicole Henrietta

Orguyoso yu di Kòrsou

Black Gevangenis

Vandaag gaat mijn blog over een onderwerp waar veel mensen heel snel boos over worden. En mijn kijk op dit onderwerp maakt de meeste mensen nóg bozer! Dus ja, ik weet dat mijn kijk de meest onpopulaire kijk ever in the history of kijks is en ondanks dat ik me bewust ben van alle heat die ik ga krijgen, wil ik het er toch eens over hebben: Black Culture. En dan vooral Black Culture in the west en hoe beperkend die is.

BLACK CULTURE

Wat bedoel ik met Black Culture? Het fanatisme dat vele gekleurde mensen hebben, het buitensporig ophemelen, promoten, trots zijn op het ‘black’ zijn.

Mijns inziens is het trots zijn op je huidskleur juist heel gezond, maar het trots zijn dat omslaat in fanatiek zijn vind ik gevaarlijk. Ik vind het creëren van black tv-kanalen, black universiteiten, black films, black fraternities, black musicals TE fanatiek. Dus: gevaarlijk. Net zo gevaarlijk als wanneer blanke mensen restaurants hebben met bordjes bij de ingang waar ‘whites only’ op staat. Net zo gevaarlijk als wanneer je in een moskee alleen als man het ruime, mooie, lichte deel van de moskee mag betreden. Net zo gevaarlijk als wanneer een joods meisje alleen met een joodse man mag trouwen.

Velen zijn van mening dat het oprichten van al die ‘black dingen’ nodig was omdat de gekleurde mensen niet toegelaten werden op de ‘blanke dingen’. Dat klopt, en dat is inderdaad ERG kwalijk. Maar aparte ‘black dingen’ oprichten was volgens mij niet de oplossing. De scheiding die als zo onterecht en beperkend werd ervaren is daardoor juist alleen maar versterkt. Door onszelf toch apart op te stellen werken we alleen maar in de hand dat we nog steeds apart behandeld worden, terwijl we dat juist niet wilden (hetzelfde geldt trouwens voor feminisme, maar dat is misschien een andere blog).

HYPOCRIET

Aan het einde van mijn vorige blog had ik een filmpje geplaatst van bruine kinderen die moesten kiezen tussen twee poppen, een blanke en een bruine pop. Alle kinderen schreven de positieve kenmerken aan de blanke pop toe en de negatieve kenmerken aan de bruine pop. Zó gevaarlijk is het dus als je jezelf apart blijft opstellen. Na een tijdje ga je zelf nog geloven dat je minder bent omdat je gekleurd bent en dat je nergens anders terecht kunt dan alleen op alle black dingen.

Hier op Curaçao wordt wat blackness betreft met 2 maten gemeten. Één van onze lezers haalde het laatst aan en het is een bekend verhaal op Curaçao, de ene gekleurde Curaçaoenaar mocht niet met de ander trouwen want de ander was “te zwart”. Is zwart zijn dan je identiteit? Maakt een extra donkere huidskleur je dan een slechte levenspartner? Hoe hypocriet is het dat we “zo trots” zijn op onze blackness en tegelijkertijd iemand afgekeuren op het te zwart zijn?? We need to make up our minds, zijn we  nou trots of hebben we een minderwaardigheidscomplex.

BEPERKEND

‘Mi ke pa mi yunan sali kolo kla’

‘You a fake black. Why you listening to that white people music?’

 ‘Mi ke un mucha muhe koló kla. Mi mes ta mahós kaba, ki mi ta hasi ku un muhe mahós?’

‘You black, but you sound white. You tryna be white or some’n?’

‘Abo tin bon kabei. Di mi ta peper peper.’

Inderdaad, het zijn uitspraken die we allemaal wel eens gehoord hebben en hoe triest is het dat we anno 2016 nog steeds zulke uitspraken horen. Hoe anders had het geweest kunnen zijn. Zeggen en doen zijn twee verschillende dingen en doen spreekt harder dan zeggen. Hoe erg hebben we onszelf beperkt door aan de ene kant te zeggen dat we gelijkheid wilden en aan de andere kant ons apart op te stellen? Hoe jammer. Hoe beperkend!!

Want hoe groot is de wereld? Hoeveel andere dingen hadden we ondertussen kunnen zijn als we niet zo waren blijven steken op het black zijn? We hadden reizigers kunnen zijn. Ontdekkers. Scientists. Kunstenaars. Atleten. Astronauten. Filosoofzangerdocentautomonteur! Ja! Alles in 1! Why not? Eff hokjes.

Maar nu zijn we de donkere atleet. De eerste black astronaut. De meest bekende black kunstenaar. De rijkste black acteur. En als je black bent en niet trots bent op de eerste black president van het land waar je zelf niet eens woont, ben je een schande voor andere blacks. Maar… gelukkig heb je licht gekleurde kinderen. Dat maakt weer veel goed.

Just love yourself and be happy. De rest is allemaal maar een verhaaltje.

One love,

Yolanda

Wat is Gevaarlijker Discriminatie of Stereotypering?

Wat is anno 2016 gevaarlijker, discriminatie of stereotypering? Voordat “de zwartepietendiscussie” bijna traditioneel weer in alle hevigheid losbarst, wil ik een perspectief bieden waar ik weinig mensen over heb gehoord (maar ik geef toe dat ik het eigenlijk niet echt volg).

De moeilijkheid in de hele zwartepietendiscussie zit hem er naar mijn mening in, dat de twee kampen langs elkaar heen praten. Het “tegen-kamp” zegt dat het voortzetten van het zwartepietenbeeld zoals het nu is (dom, lui, gevaarlijk, clownesk, enz.) discriminatie in de hand werkt. Het “voor-kamp” zegt basically ‘hoe kom je daarbij, wij discrimineren hier in Nederland niet’.

Wat de gemiddelde wel-blanke Nederlander zich niet realiseert is dat er wel degelijk discriminatie is in Nederland. Het is alleen heel onderhuids en daarom bijna niet als discriminatie te benoemen. Ik noem het daarom gevaarlijke stereotypering, want het is toch een vorm van niet-blanke mensen zich iets minder volwaardig laten voelen.

Onderhuids zoals bijvoorbeeld toen ik, niet-blanke Nederlandse (oftewel bruin Curaçaose) student, een argwanende blik toegeworpen kreeg toen ik me ging inschrijven bij de gym van de universiteit. De dame achter de balie moest ook extra lang naar mijn Europese identiteitskaart kijken en registreerde mij in slow motion als lid van de gym. Duidelijk met tegenzin.

Onderhuids zoals bijvoorbeeld toen ik meerdere malen per week in de supermarkt door de hele winkel gevolgd werd door de bewaker. Een paar keer per week, jaar in jaar uit.

Onderhuids zoals bijvoorbeeld toen mij door medestudenten gevraagd werd of we ook havo en vwo scholen op Curaçao hadden. Met andere woorden ‘is jouw diploma om hier geaccepteerd te worden wel echt of heb je die in de cornflakes gekregen?’.

Jij, gemiddelde wel-blanke Nederlander, merkt deze gevaarlijke stereotypering niet op. Zelfs al zou je erbij staan en ernaar kijken zou je het nog niet opmerken. En dat is logisch, want dat is je belevingswereld ook helemaal niet. Daarom schrijf ik dit. Zodat je weet dat het er wel is. Dat het voor je neus gebeurt. En ja, je staat erbij en kijkt ernaar zonder te weten dat je het ziet gebeuren.

Het erge is, dat die dame achter de balie van de gym en de bewaker van de supermarkt er waarschijnlijk van overtuigd zijn dat zij niet discrimineren. ‘Nee ik niet, want ik heb toch gewoon Surinaamse vriendinnen!’ ‘Nee ik niet, want ik ga elke verjaardag lekker rijsttafel eten bij mijn Indonesische buurvrouw. Die kan zó goed koken!’ ……… Dít is het gevaarlijke aan de stereotypering die nu in Nederland speelt. Men heeft het niet door dat men het doet. Men heeft niet door dat het dagelijks voor de neus gedaan wordt. Men heeft niet door waar het vandaan komt. Dit is een f*cking blinde vlek, people (zie Johari window).

En het meest trieste is dat wij, de niet-blanke Nederlanders, er op een bepaalde manier medeverantwoordelijk voor zijn. (Maarja hoe benoem je iets waarvan je twijfelt of je het je verbeeld?) Ik heb de gymbalievrouw bijvoorbeeld niet geconfronteerd. Ik heb nooit de bewaker gevraagd of hij mij achtervolgde. Ik heb zelfs een beetje gesmiled en geantwoord dat onze havo en vwo diploma’s even geldig zijn als die van hun en dat we zelfs dezelfde examens maken. Jammer dat ik het toen nooit bespreekbaar heb gemaakt.

En zo hebben een paar miljoen gekleurde mensen in Nederland, ook situaties die ze liever anders aangepakt zouden hebben. En zo nemen een heleboel van hen nu de kans om bepaalde dingen in de spotlight te zetten. Dat dit niet altijd prettig is of correct gedaan wordt is inderdaad zo, maar hopelijk wordt nu de pijn een beetje beter begrepen.

Nazi pretu òf katibu mental?

Manera nos tur sa, durante e di dos guera mundial Adolf Hitler su ideologia tokante rasa a kausa hopi desgrasia. Su simpatisantenan, e Nazinan, tabata indoktriná ku diferente teoria ku a hiba na hopi rabia. Rabia riba inmigrantenan, rabia riba hudiunan i un apresio, mas bien adorashon, di e rasa blanku.

3 kos remarkabel tin einan. Rabia riba un grupo sosial, rabia riba un grupo religioso i halsamentu di un grupo étniko.

Delaster tempunan mi a bin ta ripara e moveshon aki serka nos mes hendenan. De fakto, pa hopi aña kaba. Ta Nazi pretu nos ta birando ?

“ Ta hopi kos makamba a hasi nos bo sa?!?!” “Kuidòu ku bo mari den besindario di Sandom.” “Mi’n ta konfia e hende kabes mará nan ey mes!!”

Ta e sikatris ku a keda riba nos alma i kurason despues di e temporada di sklabitud ta manifestando? Òf ta meskos ku otro a hasi ku nos, nos ke hasi bèk ? Sla nos ke saka ?

Bèrdat, nan a hasi de todo ku nos antepasadonan. Kosnan horibel. Anto hopi no ta ni sikiera rekonosé esei te pa nan yega na ofrese nan diskulpa. Hopi kos ta pasando ainda ku e sosiedat di desendensia Afrikano. Rònt mundu. Inhustisia i deskriminashon a base di koló. Tur hende sa kuantu hende a muri den e delaster añanan aki, na entre otro Merka, pa motibu di nan koló.  I e otro sosiedatnan ? Hopi ta pensa ainda ku  di un of otro manera nan ta mihó òf ku nan bida ta bal mas. Puru kos di bobedat.

Pero laga nos no kai den mesun visio di aktonan baho. Kos ta duru. Duru mes. Tur hende ke bai dilanti. Pero kon nos ta hasi progresa ? Kon si nan ta bringa nos ?

Abilidat di pordona lo libera nos. Si nos logra e balanse entre eksigui rèspèt, progreso i rèspèt pa otro, nos a dal un paso grandi kaba. Rabia por marka historia pero nos lo keda marká di un manera negativo. Nos mester bringa pa ta esnan ku por mira mas leu ku nan nanishi i ku por aktua na benefisio di hustisia i pas pa un i tur.

Rabia i renkor lo hiba nos mas atras ku nunka. Nan lo hiba na vengansa. I e set di vengansa ey por pone nos transforma den un vershon pretu di un Nazi. Pretu paso nos lo ta halsando e komunidat pretu i no blanku.  Bibando un bida zür nos lo hasi nos mes katibu di nobo. E biaha aki mentalmente.

Nò, nos no mester keda ketu. Si, nos mester bringa inhustisia, deskriminashon i rasismo. Pero wak pa nos mes no ta esun ku ta hasiendo esakinan ku otro hende.

Mas nos traha huntu ku otro nashonalidatnan i gruponan, mas nos lo kompronde nan i nan tambe nos. Mas nos lo siña for di otro. Konsekuentemente, mas nos lo respeta otro.

Laga nos hiba e lucha aktual kontra inhustisia i opreshon ku pas den nos alma. Laga nos traha huntu paso te ainda union a keda hasi forsa.

Lanta ariba, pordona i transforma e sintimentu di rabia ei den unu di motivashon pa bai dilanti. Ban buska adelanto edukando nos mes i nos yunan paso « Knowledge is power ».

Wat Doe Je?

Alright. Volgende koe bij de hoorns. Dat is blijkbaar: mensen die van andere mensen houden.

Mijn vrienden weten dat ik onder een steen leef. Ik heb bewust geen tv, geen radio, geen krant en vooral geen interesse in het nieuws en vele andere actualiteiten. Maar zelfs onder mijn steen komen sommige nieuwsberichten binnen. Deze week dus de Orlando Shooting. Best wel dichtbij en ook niet zo ver van ons bed aangezien er hier op Curaçao ook wat openlijke en verborgen homofobie heerst.

Completely in accordance with Synchronicity kwam er de afgelopen dagen een verhaal voorbij op Humans of Willemstad van een lesbisch/transgender meisje/jongen dat vertelt over het acceptatieproces van haar moeder. Ze vertelt hoe haar moeder na haar derde poging tot zelfdoding bijdraaide en haar geaardheid en genderidentiteit langzaam begon te accepteren. Bravo voor haar moeder, maar vooral freaking bravo voor haar! Een tijd geleden heb ik haar een paar keer persoonlijk meegemaakt en ik herkende in haar een echte (ook vaak goofy) warrior. Ik hoop dat ze in de toekomst, vanuit haar hart (niet vanuit boosheid), nog vele muren omver schopt.

Maar even terug naar de kern van het verhaal, en dat is dat het tijd wordt dat men zich realiseert dat er mensen op de wereld zijn die echt niet anders zijn dan ze zijn en nog liever stoppen met bestaan dan verder leven op de manier die hun omgeving graag zou zien. …..Let that sink in for a minute…….. Kan jij het je voorstellen? Ik namelijk niet. Stel je voor dat je met krullen bent geboren in een wereld van steil haar mensen. Je HOUDT van je krullen! Maar iedereen in je omgeving zegt dat je haar steil zou moeten zijn. Je wilt er graag aan voldoen, maar hoe verander je nou iets waar je mee geboren bent. Want je kunt je haar niet magically steil uit je hoofdhuid laten groeien, ook al wil je het nog zo graag. Je omgeving houdt vol ‘steil haar is da shiznit!’. Dus ja….. dan ga je na een tijdje waarschijnlijk echt twijfelen aan je bestaansrecht.

Nu zijn er allemaal awareness campaigns, lintjes, buttons, rainbow tributes, profile filters, viral hashtags en ik weet niet wat. Nice gestures, maar wat doen we echt? Niet zoveel.

One World Trade Center is lit in the rainbow colors in New York on June 12, 2016, in reaction to the mass shooting at a gay nightclub in Orlando, Florida, Fifty people died when a gunman allegedly inspired by the Islamic State group opened fire inside a gay nightclub in Florida, in the worst terror attack on US soil since September 11, 2001. / AFP / Bryan R. Smith (Photo credit should read BRYAN R. SMITH/AFP/Getty Images)

In mijn taboe blog stelde ik voor dat same sex couples beginnen in het openbaar affectie naar hun partner te tonen.

Een lezer reageerde met het volgende.

Ik kan me voorstellen dat het inderdaad moeilijk is als LGBTQer op Curaçao als je je afgekeurd en veroordeelt voelt. Niemand zal dit vrijwillig willen uitlokken of opzoeken. Dat begrijpen we allemaal. Aan de andere kant hebben we real life openlijke LGBTQers op het eiland nodig die letterlijk onze buren, onderwijzers, juristen, artsen, rechercheurs, baseball players zijn waar we masha normal mee samenleven. Waar we masha normal op kunnen reageren, zodat de volgende generatie deze acceptatie van ons gaat overnemen. Samenwerkend (beide partijen) moeten we dit aspect uit de taboe sfeer halen.

We hebben heus wel iets aan de nice gestures, maar ik denk dat de grootste kracht ligt in het dagelijkse leven en in baby steps. Het is essentieel dat we echt gaan ervaren dat we allemaal deel uitmaken van de Curaçaose samenleving en dat er plek is voor iedereen. In andere landen zijn ze er ook niet gekomen door in de kast de kop in het zand te steken. En het is niet makkelijk, maar we zullen toch ergens moeten beginnen. Want situaties zoals de Orlando Shooting beginnen zich op ons eiland ook te ontwikkelen en dat is nergens voor nodig.

Wat kan er überhaupt zo verkeerd aan zijn dat de ene mens van de andere mens houdt?

LOVE = LOVE = LOVE

Ta pasó mi ta pretu

Ik kan me het nog heel goed herinneren, wat de kampbegeleidster tegen mij zei toen ik het formulier inleverde: “Oh no, you’re supposed to choose BLACK.” En ze verbetert mijn ‘antwoord’. Ik vond het wat onlogisch. Ik had gekozen voor het hokje ‘other’ en de kleur brown opschreven. Wat was ik trots dat ik kon lezen en schrijven én nog eens in het Engels ook nog! Allemaal zelf geleerd met wat hulp van mijn ouders. Maar ik begreep dus echt niet wat ik fout had gedaan. Ik was toch duidelijk niet ‘black’?

Dit was het jaar 1980, ik was een klein meisje van vijf. De locatie, een bungalowpark in Florida. Als gezin gingen we er elk jaar heen. Waarschijnlijk omdat er genoeg kinderactiviteiten bestonden en zodat mijn ouders alsnog konden genieten van een ‘kinderloze’ vakantie. Na dat voorval met de begeleidster kwam ik vol vragen thuis. Mijn ouders zaten in de huiskamer te chillen toen mijn moeder vroeg, ‘hoe is het gegaan op kamp?’. Ik nog verontwaardigd en onder de indruk van wat er was gebeurd en vertelde dat ik niet ‘brown’ was, maar ‘black’. Hoe kon dat? Zou zij me het kunnen uitleggen?

Bron

Dat was één van de eerste keren dat ik erg bewust werd van de kleur van mijn huid en hoe iemand anders (niet mijn ouders) ernaar keek. Thuis werd weleens over huidskleur gepraat. Vooral vanuit het perspectief van mijn moeder. Toen het duidelijk was dat mijn vader ook echt met mijn moeder ging trouwen, en dat ze niet zomaar een baisait  (bijvrouw) was, werd dat hem niet echt in dank afgenomen. Bo ta daña famia. Bo yunan lo sali kabei duru i nanishi plat. Met andere woorden, daar gaat het oh-zo-klein-beetje-wit wat er in de familie over is. Ja, kleurling zijn in de jaren ’60 was allesbehalve makkelijk. Tenminste als ik de verhalen van mijn moeder hoor. Wat ze ook deed, ze bleef die zwarte vrouw. Als eerste een opleiding afgemaakt én een vaste baan na haar studie. Nee, deze prestaties telden allemaal niet mee. Haar huidskleur bepaalde haar status. Na de revolutie van 30 mei, werden de beledigingen minder openlijk uitgesproken. Maar volgens mama waren de verhoudingen nog steeds even scheef.

Huwelijksfoto van mijn ouders, Curacao 1969

Fast forward naar onze tijd. Mijn tijd. Mijn huidskleur. Je zou denken dat het één en ander ten goede is verschoven. Op veel vlakken, zeg ik volmonds ‘absoluut’. Ik woon al 20 jaar in Nederland en loop echt niet met mijn ziel onder mijn arm wat betreft mijn huidskleur. Betekent dat ik nooit een opmerking krijg over mijn ‘anders’ zijn? Natuurlijk niet. Je wilt niet weten hoe vaak verbaasd gereageerd wordt, als ik vertel dat ik niet in Nederland ben geboren. “Maar je spreekt zo vloeiend Nederlands?” Of dat je op de werkvloer jezelf twee keer zo hard moet bewijzen vergeleken met Becky with the good hair oftewel Lotte met de blauwe ogen. Inmiddels heb ik ermee leren omgaan. Die hokjes mentaliteit en kortzichtigheid tolereer ik op zeker niveau. En met alles heb je goeie en minder goeie dagen. Soms trek ik die kortzichtigheid niet en soms kan ik het allemaal van mijn schouders laten afglijden. Verschillen zijn oké. Totdat je keihard wordt geconfronteerd met walgelijke uitingen richting bekende kleurlingen. Ik denk aan een Quinsy Gairo. En kort geleden Sylvana Simmons nog. Zij wordt al lange tijd gezien als een grote zeur. Juist doordat ze gevoelige onderwerpen als huidskleur aan de kaak durft te stellen. Maar de bom barst echt los als deze zwarte vrouw besluit de politiek in te gaan. Toen moest ik ook denken aan mijn moeder. Weer een vrouw die klein wordt gemaakt gehouden door haar huidskleur. Respect voor elkaar, de Hollandse tolerantie is dan ver te zoeken. We wordt zij. Dan ben je opeens weer terug in het verleden.

Mi ke sa ta kon lo bira?

Soms denk ik wel hoe het zal zijn als ik kinderen heb. Zal hun huidskleur nog steeds bepalend zijn voor hoe zij gezien zullen worden in de samenleving? Of zijn de verhoudingen min of meer in balans gezet? Wat denk jij?

Happy Sunday!

Nefferth

 

 

 

 

Hi, ik ben Tien en over twee weken migreer ik naar Curaçao.

Ik zit op jouw plek. Ik zit.

Ik zit op jouw plek. Dat zegt men. Denkt men. Durft men niet te zeggen.

Hi, ik ben Tien en over twee weken migreer ik naar Curacao. Wie heeft er nog een baan? Kan alles zijn. Horeca, kinderdagverblijf. Oh ja, ik kan ook administratie doen.

Wat dat jouw baan? Is dat jouw baan?

Jij komt naar Nederland. Voor een beter bestaan. In Nederland? Waar? Den Helder?

Jij komt en ik ga. Ik ga naar Curacao, Bonaire, Colombia, Dubai, Singapore.

Ik ga en jij komt. Hier? Hier wonen?

Een beter leven? Ja, al die toeslagen ja, maar een beter leven? Echt?

 

Ik zit op jouw plek en ik werk hard en feest nog harder.

Ik zit op jouw plek en zuip en feest en ik beest nog harder dan ik zuip.

Je wilt niet terug komen. Er is geen werk. Geen economie. Geen vooruitgang. Alleen maar criminaliteit.

En toch kom ik. Komen wij. Komen jullie.

 

Hi, ik ben Toos. Ik heb 125.000 euro cash. Ik ben op zoek naar een huisje op Curaçao. Samen met Jan. Onze oude daagjes. Heerlijk toch? In de tropen?

Oud en nog moeten werken. Veels te oud en toch.

Vijfenzestig en werken. Zesenzestig en sjouwen. Kleren wassen, koken, in de bediening. Zevenzestig.

 

Ik zit op jouw plek en kan niet anders.

Hij moest al met pensioen.

Je sollicitatiebrief gaat in onze dossierskast en we houden je op de hoogte.

Ik zit op jouw plek en wil ook niet anders.

Leven zonder werk.

Ik werk al sinds mijn zestiende. Nooit iets anders gedaan.

Zou niet weten wat ik met al die vrije tijd moet.

 

Ik zit op jouw plek.

Su lugar.

Es de verdad su lugar?

Yo trabajo duro.

Tu no quieres trabajar.

Aqui no dan chansesito.

O trabajas o no comas.

 

Niemand heeft een plek.

Geen bezit.

Je pakt een kans.

Jouw kans en je bezit.

Totdat het je weer ontnomen wordt.

Dan pak je jouw kans weer.

Ik zit niet op jouw plek.

Op 21 april 2016 om 13:00 (Boneriaanse tijd) ben ik ‘live’ te horen op onze FB pagina!  Dan ga ik hier verder op in. Stay tuned!